Etiketkinderen

Hoi Mediavolk,

In de docu: 'Etiketkinderen' wordt er gekeken naar overdiagnosticeren op basisscholen. Zembla maakt het onderwerp, zoals zij vaker doen, behoorlijk spannend door een behoorlijke stempel al op het onderwerp te plaatsen: 'Etiketkinderen' (klinkt al negatief). De opening geeft al duidelijk aan dat er een probleem gaande is en dit wordt versterkt door alleen interviews te tonen met mensen die het eens zijn met de stelling die Zembla, min of meer, weergeeft: er wordt teveel gediagnosticeerd.

Hoewel het nog steeds een zeer interessante documentaire is, vind ik de eenzijdigheid storend. Zo rond de helft van de docu wordt de nadruk gelegd op de toetsen (vooral Cito). Dit is een belangrijk punt, de druk omtrent Cito is uiterst groot en dit merken de kinderen misschien nog wel meer dan de leerkrachten die er afgerekend op worden.

Het uitgangspunt van ouders, in de docu, is dat diagnosticeren het plaatsen van een etiket is, op het kind. Een diagnose moet gezien worden als het beter leren begrijpen van de persoonlijkheid van het kind (positievere blik op het diagnosticeren).
Er worden ook ouders weergegeven die juist heel graag het etiket willen plaatsen, zodat hun kind de nodige hulp aangeboden kan krijgen. Er is dus een duidelijk verschil in de wens van de school en die van ouders. Een school hoort, samen met de internbegeleider en directie, een duidelijke regelgeving te hebben omtrent het diagnosticeren. Dit vangnet, begeleidingsgebied en professionele ondersteuning van onderwijsgevende ontbreekt natuurlijk in een gezin. Het is daarom dat het diagnosticeren vaak het beste overgelaten kan worden aan een school. Natuurlijk is het belangrijk dat een ouder zeer betrokken blijft; want er zijn genoeg slecht leerkrachten en slechte scholen.

Dat er vroeger minder diagnoses waren betekent niet dat er vroeger minder reden was om te diagnosticeren, het betekent alleen dat we meer handvatten hebben gekregen om kinderen de juiste diagnose te bieden en deze uit te laten voeren.

Het idee dat kinderen meer met hun handen moeten doen (praktijkonderwijs) is zeer gevaarlijk. We leven in een maatschappij die elke dag meer bouwt op kennis (kenniseconomie) dan op je handvaardigheid. Het aanleren van discipline: langdurig concentreren, vaste taken, zelfstandigheid en verantwoordelijkheid, is essentieel voor het lerende kind. Dit betekent niet dat de aanpak in een school eenzijdig hoeft te zijn en dat er geen rekening gehouden zou moeten worden met leerstijlen. Maar het promoten van handvaardigheid tegenover vakdidactiek is gevaarlijk. Dan krijgen we zeer bekwame vaklui die nooit een kans zullen krijgen op een baan.

De school moet een reflectie zijn van de maatschappij en de maatschappij vereist nu eenmaal meer kennis dan handvaardigheid.

Vergeet niet een comment achter te laten en lid te worden van mijn blog!

Succes met etiketten,

Martijn